صله رحم استیکری

زمان قدیم صله رحم و دیدید بازدید یه شکل و رنگ بویی دیگه داشت ، نفس به نفس بود می رفتیم خانه فامیل دست میدادیم روبوسی می کردیم و چند ساعتی مهمان بودیم ، گفتگو و خنده و درد دل و شاید غیبت ، مهمونی ها دیداری بود دیدن و شنیدن صدای اقوام و این دیدن و شنیدن حس خوبی به هر دو طرف می داد و آرامشی به انسان میداد که تنها نیستیم و هستند آدمهایی که از خون و رگ ما هستند .

سالها گذشت و تکنولوژی اومد هر چقدر این تلنولوژی بروز شد صله رحم و محبتی که تو خانواده ها بود سردتر شد کم کم با اومدن تلفن باید اول زنگ می زدی و اعلام می کردی که امشب ما میخوایم بیام خانه شما ، درسته این خوب بود و شاید صاحبخونه می تونست آمادگی بیشتری داشته باشد اما هیجان یهویی اومدن و دیدن فامیلی که فکرشو نمی کردی از بین برد حالا وقتی می رفتی خانه فامیل چون از قبل خبر داشتند همه چی مرتب بود و حس خودمونی کم شده بود و همین توقع زیاد کرد که چون طرف میدونست چرا نان شیرینی نخریده بود ؟ چرا میوه تازه نداشت ؟ و همین توقع ها رنگ و بوی یکدلی از بین برد . حالا میامدی خانه بادیدن این نوشته که دایی اومد نبودین روبرو نمی شدی و اون حس قشنگ که دایی برای دیدن ما اومده از بین رفت بود . بعد ها با اومدن تکنولوژی کالرآیدی پای کلک زدن و دروغ هم باز شد ، که بچه ها فلانی هست برندارید نکنه امشب بیان خانه ما حوصله نداریم !! و همین دروغها گرمی مهمونیها کم کرد و بیشتر به سمتی برد که تلفن بزنیم و از همین پشت تلفن احواپرسی می کنیم و صله رحم دیداری ما تبدیل بشه به گفتاری . زمان گذشت و پای موبایل باز شد و اس ام اس که ارزونتر بود جای تلفن زدن گرفت ، حالا با نوشتن پیامک احوال پرسی می کردیم و صله رحم دیداری و گفتاری ما تبدیل شد به صله رحم نوشتاری ، حالا دیگه نه دیدن بود نه شنیدن صدا و حس کاملا از بین رفت بود و ما با نوشتن متن و فونت می خواستیم حس منتقل کنیم و حیف دیگه حسی در کار نبود .

حالا با اومدن وایبر و تلگرام ووو دیگه حتی فونت هم نداریم و با گذاشتن چند شکلک و استیکر می خوایم احوال بپرسیم طرف یه بوس می فرسته و طرف مقابل یه دست یعنی ممنون و این میشه صله رحم و دیر نیست روزی برسه که حتی شکلک هم از بین بره و فقط یه صفحه سفید بفرستیم و طرف هم یه صفحه سفید جواب بده یه چیزی مثل های و هوی .

کی فکر میکرد پدر بزرگ و مادر بزرگ و دایی و خاله و عمه و عمو تبدیل بشن به یه سری استیکر و شکلک ...و وای به روزگار ما ، حتما تبدیل میشیم به صفحه ای سفید و خالی بدون هیچ نام و نشانی .